Ik weet niet hoe het hier is, ik heb het hier nog niet gehoord, maar toen ik nog pastoor was in Mechelen, werd elke eerste donderdag van de maand de sirene getest om in geval van gevaar mensen te verwittigen. Stipt om twaalf uur hoorde je dan de sirene enkele minuten loeien. Tegenwoordig worden mensen via een app op onze smartphone verwittigd, maar het doet mij ook een beetje denken aan het luchtalarm in Oekraïne en in Israël. Wanneer de sirene gaat, weet je dat er gevaar dreigt, dat er iets op ons afkomt dat dood en vernieling zaait en dan moet je zo snel mogelijk veilige oorden opzoeken om te schuilen. Zo worden mensen gewaarschuwd voor wat komen gaat.
Zou er met Pinksteren ook niet een luchtalarm te horen zijn? Misschien zou het wel dat gedruis uit de hemel kunnen zijn, waarvan sprake in de Handelingen van de Apostelen, ‘die hevige wind’, een storm. Wanneer storm voorspeld wordt, wordt ’code rood’ (er dreigt gevaar) afgekondigd. Laat dat nu nèt de kleur van Pinksteren zijn. En waar wij bij code rood de raad krijgen om voorzichtig te zijn, alles vast te maken wat weg kan vliegen, binnen te blijven, worden wij met Pinksteren juist uitgenodigd om naar buiten te komen en om gewoon verder te doen waarmee wij bezig zijn, te blijven op de plaats waar we zijn. Er komt toch iets op ons af, er wordt ons iets toegezegd, niet iets dat ons angstig en bang maakt, maar iets dat het hart van mensen aansteekt, dat leven brengt in de brouwerij. Niet iets vijandigs, niet iets dat vernieling zou kunnen teweegbrengen, niet iets dat mensen wegjaagt, niet iets dat verdeelt maar samenbrengt. Zou het niet die heilige Geest kunnen zijn? Gods Geest die het mogelijk maakt Gods liefde te ontvangen en door te geven en die tot heel wat in staat is. Gods geest die leven geeft en groeikracht, die mensen samenbrengt die zich aangesproken voelen en verbonden zijn met elkaar door die verhalen van Gods grote daden, erover durven getuigen en niet bij de pakken blijven zitten, ook al voelen wij ons vaak alleen en machteloos en stellen wij af en toe de vraag of het nog wel iets uithaalt? Gods Geest die ons vertrouwen geeft dat het de moeite waard loont om in deze wereld te leven, te werken, om zorg te dragen voor de toekomst. Gods Geest die ons naar het goede oriënteert. Gods Geest die toen, zoals nu, wonderen tot stand brengt. Gods Geest die ons weer zicht doet krijgen op onze eigen missie, weer een taal zoekt die mensen beweegt, hen weer binnenstebuiten keert. Gods Geest die waait waarheen Hij wil en werkt in ieder van ons en van ons weer vurige gelovigen wil maken, christenen die vertellen dat het de moeite waard is om getuige te zijn van Jezus Christus en getuige van de hoop die in ons leeft en de vruchten van de Geest zichtbaar, tastbaar en voelbaar maken.
Getuigen van de Geest
Waar wij die Geest in ons laten waaien, verandert Hij ons doen en laten, mogen wij elkaar weer begrijpen, geven wij elkaar ruimte om te leven, samen te leven, kunnen wij elkaar meer dan ooit vergeven, spreken wij woorden van vrede en verzoening. Hebben wij in deze wereld daar geen nood aan?
Laten wij van die Geest getuigen. Misschien moeten wij gewoon onze handen openen, onze oren gespitst houden, luisteren en voelen waartoe Gods Geest ons uitnodigt. Al of niet met luchtalarm, van tevoren voorhand aangekondigd. Maar als het alarm klinkt of eens hevig waait, weten wij dat iets goeds wordt aangezegd. Gods Geest waait waar Hij wil, Gods Geest werkt anders dan wij het zelf bedenken. Niet op een spectaculaire manier, maar gewoon in kleine daden, in kleine gemeenschappen die aanstekelijk werken, die mensen inspireren...
Dat Gods Geest ons daartoe steeds meer mag bezielen. We kunnen het elkaar alleen maar toewensen.
Een zalig en vurig Pinksteren!
Stefaan