We vieren deze donderdag Hemelvaart. Het is het einde van de Paastijd. Eerst hadden we veertigdagen vastenperiode, dan de Pasen met de verrijzenis van Jezus. De verhalen van Jezus die zich toont aan zijn leerlingen na zijn dood staan centraal in de Paastijd, en vinden hun toppunt in de uitstorting van de Heilige Geest boven de leerlingen verzameld in een bovenkamer. Dit gebeurde op Pentacost, vijftig dagen na Pasen. Maar eerst vieren we nog het laatste grote gebeuren in het leven van Jezus, de Hemelvaart. Dit gebeurde veertig dagen na zijn overlijden. Jezus gaat naar zijn Vader terug om er aan Zijn rechterhand te zitten. Dit deed hij op eigen kracht, verschillend met de “ten hemel opneming” van zijn moeder Maria die door God aan de aardse werkelijkheid werd onttrokken.
Is Jezus’ Hemelvaart dan hetzelfde als met Goede Vrijdag waar Jezus sterft en niet meer met ons is ? Jezus verdwijnt inderdaad met Hemelvaart en in die zin is het een beetje zoals met Goede Vrijdag toen hij gestorven is. Het voelt een verlaten aan. De leerlingen bleven ook triestig achter. Maar er is een reden voor dat tweede afscheid. Jezus gaat definitief terug naar zijn Vader om de Heilige Geest aan zijn leerlingen te schenken, zoals beloofd, en dus ook aan ons. Pinksteren zal daarvan het teken zijn. Door de Hemelvaart van Jezus heeft God voor ons de Hemel wat dichter op aarde gebracht. Het is zoals de priester wanneer hij water bij de wijn doet tijdens de Eucharistie in stilte bidt: “Water en wijn worden een, Gij (God) deelt ons mens-zijn (door Jezus) en neemt ons op (door uw Heilige Geest) in Uw goddelijk leven.” Door de Hemelvaart van Jezus worden dus Hemel en Aarde verbonden voor ons opdat we gemakkelijker de weg zouden vinden na de dood naar de Hemel, maar ook tijdens ons leven, door te werken aan het Koninkrijk Gods waar het goed is om leven voor iedereen, een hemel op aarde.
Er is in het Jodendom een mooi verhaaltje van een jongetje in de synagoge die op de blokfluit zachtjes aan het spelen was terwijl de gelovigen aan het bidden waren. Dat ging zo al een tijdje door, maar de rabbi vond dit een storend element. En dus op zekere dag ging hij over naar het jongetje en verbood hem nog te fluiten. Het jongetje was er triest om, maar dat deerde de rabbi niet. Nog de zelfde nacht echter kreeg de rabbi een droom waarin God tot hem kwam en hem zei: “Waarom heb je dat jongetje verboden om op zijn blokfluit te spelen? Het was dankzij zijn muziek dat de gebeden van de gelovigen in de synagoge opstegen tot in de hemel.”
Als ik tijdens een Eucharistieviering een baby hoor zachtjes huilen of spelen, dan denk ik veel aan dit verhaal. Het zijn de kleine dingen in het leven die soms het geheel hemels maken. Denk aan die fijne zonnestralen die door een nat bos pieken. Of het gezang van een merel in de vroege morgen. We hoeven ons geluk niet ver te zoeken, maar open te staan voor het heilige (hemelse) in het alledaagse. Het brood dat met liefde gebakken werd door moeder, vader die de zoon mee uit neemt voor een etentje, de zieke hond die door de kinderen wordt vertroeteld, en ga zo maar door.
Een manier om Hemelvaart te vieren is daarom om te gaan “dauwtrappen” die dag. Heel vroeg in de morgen ga je dan naar buiten, de natuur in. Te voet of met de fiets, en geniet je van de morgendauw. Daarna neem je deel aan de lokale Eucharistieviering. Je zal zien dat de viering dan heel anders en fris overkomt. Hemelvaart is ook een uitnodiging tot geduld. Het is een periode van verwachting tot Pinksteren komt, en God zijn beloftes na zal komen. Zo krijgen we ook niet steeds direct een antwoord op onze gebeden. Vertrouwen op God is wat we in deze tijd tussen Hemelvaart en Pinksteren kunnen leren.
Peter, pastor