Getuigen van geloof - Sint-Niklaaskerk Oostduinkerke
In Vlaanderen zijn er nogal wat Sint-Niklaaskerken. Eén van de meest bijzondere is die van de kustplaats Oostduinkerke.
Eerst, sinds de 13de eeuw was er een Romaanse visserskerk. Ze kreeg te lijden onder een dijkbreuk en plunderingen, maar telkens werd ze heropgebouwd of gerestaureerd. Dat lukte niet meer nadat ze in juni 1915 en nog een keer in mei 1940 gebombardeerd werd.
Een nieuwe kerk dan maar, halverwege tussen Oostduinkerke Dorp en Oostduinkerke Bad, wat meer landinwaarts nu, een heel bijzondere, zelfs imposante kerk, opgetrokken uit de poreuze steen van de streek, die de warme gelige kleur van het zand heeft. Lissewege, Damme, Brugge (Sint-Salvator), Blankenberge maakten voor hun kerken gebruik van dezelfde steen.
Ze leeft onder zadeldaken en op arduin. De spitsboogvormige muuropeningen gooien een knipoog van neogothiek. Binnen is er nochtans ongothisch weinig natuurlijk licht.
Een moderne kerk, meer dan een neogothische kerk, een ontwerp van Jean Gilson, gebouwd van 1952 tot 1956. Gilson hielp eerder het streekplan Brussel ontwerpen dat de stedenbouwkundige keuzes van de Belgische hoofdstad in de periode 1948 - 1957 heeft bepaald.
Het 3,5 meter hoge kruisbeeld boven het altaar, en dat aan de voorzijde van de toren (13,50 m en 4 ton) zijn van de Tsjechische kunstenaar Arnost Gause.
Merkwaardig: de toren staat los van de kerk, die de vorm van een Latijns kruis heeft: schip en dwarsbeuk. Maar tussen toren en kerk is een grote ruimte, een atrium, met daarrond een rustgevende open kloostergang.