Wanneer voelde u zich zelf geroepen?
Zuster Rebekka • Intreden sprak me aan, maar tegelijk leek het wereldvreemd en ver weg. Ik liet het toe als dagdroom, niet als reële mogelijkheid. Stel je niet aan, je hebt een concrete taak, vlucht niet, zei ik tegen mezelf. Tot ik een vriendin tegenkwam. Zij had een kloosterlinge ontmoet en die deed haar aan mij denken. Het zou iets voor jou zijn.
Mijn roeping was dus heel menselijk: iemand deed voor mij de deur open.
En daar sta je dan in die open deur. Help! Het gooit alles overhoop. Ik was geprikkeld, angstig, onzeker vooral. Een abt in het trappistenklooster liet me inzien dat mijn verlangen authentiek was. In een clarissenklooster diepte ik dat verder uit.
Ik maakte lijstjes ‘voor’ en ‘tegen’, want mijn verstand moest ook meekunnen. Intreden doe je met je hele persoon, niet enkel met je gevoel. Op een zomeravond zat ik binnen, het raam open. Een merel zong, Bach speelde op de achtergrond. Al mijn lijstjes vielen weg, alsof God zei: Het is goed, het mag. Dat was geen stem, maar een innerlijk vrede.
Waarom werd u trappistin in Lozen?
Zuster Rebekka • Ik houd van de regel van Benedictus. Het trappistenleven is nogal aards, een soort boerenleven bijna. Een van mijn taken hier is het weven van liturgische gewaden, stevig handwerk aan een oud weefgetouw. En Lozen klopt voor me, als plek. Ik vond hier een groep vrouwen die God zoekt, zonder franjes, niet te groot ook.
Mist u uw oude leven nog wel eens?
Zuster Rebekka • Als je alles opgeeft, krijg je veel in de plaats. Vroeger wandelde ik in Utrecht graag langs de steegjes tussen de grachten, met oude muren, mooie bomen. Dit kan ik nooit opgeven, dacht ik. Ik houd het niet uit in een slotklooster.
Maar mijn diepste verlangen bleek toch leven voor Gods aangezicht.
Zolang ik Hem niet kwijtraak, is het goed.
Twijfelt u soms aan het nut van uw leven?
Zuster Rebekka • De vrijheid van het kloosterleven is de vrijheid van het loslaten van je eigen opvattingen over wat nuttig en zinvol is.
Het is de vrijheid van de vrouw die de voeten van Jezus waste met mirre.
Een volstrekt nutteloos gebaar: die mirre had veel geld kunnen opbrengen, maar Jezus wijst het niet af. God kan evenveel met onze overgave als met geplande activiteiten voor de wereld. Ik had voor een ander leven kunnen kiezen en dan was God wel met me mee getrokken, maar dat zou niet beter zijn. Voor mij is dit het echte leven.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.